Oude liefde

Klimgebied bij het Belgische dorpje Sy.

Van alle sporten die ik beoefend heb, is sportklimmen toch wel mijn grootste liefde. En dan bedoel ik niet boulderen, via ferrata of andere afgeleiden. Nee gewoon sportklimmen in een hal met touw en plastic grepen. Sorry puristen, maar eigenlijk vind ik het zelfs leuker dan rotsklimmen buiten. Daar ben ik al snel afgeleid en wil ik graag foto’s maken.

In de jaren voordat ik ziek werd, was het klimmen wel een beetje in het slop geraakt en toen de klachten van mijn rug begonnen, was het einde verhaal. Ik heb het nog wel eens geprobeerd, maar na de diagnose en operatie durfde ik niet meer.

In de afgelopen jaren is mijn bovenrug steeds beter gaan voelen, mede door het roeien natuurlijk. Ik kom dan wel nergens op de ergometer, maar resultaten zijn er wel. Afgelopen herfstvakantie heeft mijn zwager een buitenklimsessie voor de hele familie georganiseerd. Dit heeft de oude liefde weer doen opleven. En deze keer is er een nieuwe motivatie: mijn kinderen kennis laten maken met het klimmen.

Moeder en zoon samen in de wand.

Terug in Nederland hebben we inmiddels al meerdere klimhallen bezocht en dat had ik een paar jaar terug niet verwacht. Al met al is het klimmen een mooie metafoor voor hoe goed het nu gaat. Deze driemaandelijkse update gaat natuurlijk samen met een bezoek aan de poli. Alles gaat nog steeds goed. En dankzij een deal met de apotheek krijg ik nu voor meerdere maanden medicatie. Geen gedoe meer met de maandelijkse bezorging: helemaal top.