Klaplong
De afgelopen maand ging het goed. Twee keer per week zwemmen en hardlopen en ook weer voor een groot deel aan het werk. Zowel thuis als op het werk alweer bezig met de toekomst. En dan uit het niets, tijdens een zaterdagochtend zwemsessie, een spontane klaplong. Eerst nog naar huis gegaan, maar als je te weinig adem hebt om een simpele zin uit te spreken, weet je wel dat er iets goed mis is. De huisartsenpost stuurde mij meteen door naar het LUMC vanwege mijn voorgeschiedenis. Het begon met “Misschien kan je over twee uur weer naar huis”. Dat werd “Misschien vandaag, misschien 24 uur”. Het duurde uiteindelijk zes dagen voordat mijn long zich weer gevuld had en alle lucht uit de borstholte verdwenen was. Een mateloos frustrerend proces omdat er al die tijd een slang in je borstkas zit.
Emotioneel gezien, was ik wel een beetje een wrak. Om opnieuw weer veel pijn te hebben bij simpele bewegingen was iets waar ik nog niet voldoende voor hersteld was. Daarnaast kreeg ik ook nog te horen dat er een grote kans is dat het later nog een keer gebeurt. Waarom het nu gebeurd is, zullen we nooit weten. Er is weinig bewijs dat bestraling het risico op een klaplong verhoogt, maar het kan niet worden uitgesloten. Het is wel zo dat ik precies voldoe aan de omschrijving van de risicogroep voor een spontane klaplong: mannen tussen de 20 en de 40 jaar oud, lang en slank. Domme pech dus waarschijnlijk.
Gelukkig is er ook iets waar ik wel om gelachen heb. De pomp waarmee de lucht uit mijn borstholte wordt gezogen, is van hetzelfde merk als de kolf die mijn vrouw gebruikt heeft. Om te begrijpen waarom dat grappig is, moet je dit filmpje bekijken.
